"در ایامی که صاف و ساده بودم" | به فکر درس و مشق افتاده بودم |
همیشه جــــزوه ای انــدر بَرَم بود | سرم لای کتــــــــاب و دفترم بود |
همـــــــه درها به رویم بسته بودم | ز خرخــــوانی شدیداً خسته بودم |
ز خواب و از خوراک افتاده بودم | بـــــه بَربَچ پاســــخ رد داده بودم |
خـــــریٌت کرده بودم بیش در بیش | پراندم از خــودم بیگانه و خویش |
بــه عشقم اس ام اس دیگر نــدادم | جگــرخون می شوم افتد چو یادم |
نمــــودم دَس بسر،عشق نهــــــانم | دلیـــــــــــــل این حماقـت را ندانم |
موبایلـــــــــــم را همیشه آف کردم | حسابی خر شدم من گــــاف کردم |
زدم بر کـــــــــامپیوتر چهار تکبیر | نمـــــــودم قهر با آهنگ و تصویر |
نکــــــردم رایت آهنگ جـــــدیدی | شکستم رایتر و دستـگاه وسی دی |
ز خود ضبط خَفـَن را دور کــــردم | به شدت خویش را سانسور کــردم |
نه در فکــــــــــــــر کانال ماهواره | نمودم جمــــع دیشش را دوبـــــاره |
ز فکــــــــــرم دور شد لیلا و اندی | فراموشــــــــــم بشد آهنگ سندی |
برفت از یاد آهنگ متــــــــــــالیک | ندیدم فیلــــــــم های خوب و آنتیک |
ز اینترنــت شدیداً دور گشتـــــــــم | چو خود می خواستم مجبور گشتم |
ز وبگـــــــردی نمودم ترک عادت | ز بیخوابی بکـــــردم خویش راحت |
ز چت کردن نمودم توبه ای سخت | خیالــــــم شد کمی آسوده و تخت |
بکردم آی دی او را فـــــــــراموش | نمــــودم لامپ خود را باز خاموش |
نکـــــردم هیچ ایمیلی دگـــــــر باز | خریٌت را نکـــــــردم باز آغــــــــاز |
کشـــــــــاکش بود در اعماق جانـم | کسی آگـــــــه نمی شد از نهانـــم |
خـــــلاصه خویش را محدود کردم | ره ابلیس را مســـــــدود کــــــــردم |
سر ساعت به پـــــای کــــــار بودم | ز صبح تــــــــا نیمه شب بیدار بودم |
نمـــــــــــودم در شگفت افراد خانه | ندادم دست خویشــــانم بهـــــــــانه |
دگـــــــر بهر غذا کی داد کـــــــردم | برای شــــام کی فریـــــــــاد کــردم |
شدم راضی به خــــــــــامه با مربا | نبودم دیگــــــر اندر فکـــــــــر پیتزا |
هرآنچه مــــــادرم می پخت خوردم | دگـــــــر من آبـــــــــرویش را نبردم |
همــــــــــــه گفتند بَه بَه چه جوانی | خـــــــــدا قسمت کنــــــد در زندگانی |
خوشـــــــــا بر حال شخص مادر او | زده این بچٌه تـــــاجی بر ســـــــــر او |
چگــــــــونه یکشبه این گونه گشته | چـــــــــه بـــوده اینچنین وارونه گشته |
همه اندر شگـفت از کـــــــــار ایٌـام | چگــــــونه گشته اسب سرکشی رام |
خلاصه کار مـــــا درس و دعا بود | به تست و نکته فکــــــــــرم مبتلا بود |
نمــــــــودم دوره هر درسی فراوان | خـــــــــریدم جزوه از آینده ســــــازان |
شدم درتست، حــاذق چون قلم چی | شدم دکتر پس از آن نسخــــه پیچی |
چو تــــــابستان شد و هنگام کنــکور | هــزاران بـــــــــــــار رفتم تا لب گور |
ولی ما امتحــــــــــان را خوب دادیم | به خود مــــــــــا وعدۀ مطلــوب دادیم |
پذیرفتــــــــــه شدم در رشته ای ناب | نمی دیــــــدم چنین چیزی بجز خـواب |
درآمـــد اسم من در روزنـــــــــــامه | زدند عکس مــــــــــــــرا در هفته نامه |
درآوردم ســـــــــــری در بین سرها | به رویــــم بـــــــــاز شد آن بسته درها |
بگفتــــــــــــــا دختر همسایه تبریک | به من تقـــــدیم شد یک هدیــــۀ شیک |
پـــــــدر برمن بگفتــــــــــــــا آفرینا | نمـــــــودی رو سفیـــــــــــــــدم نازنینا |
دگـــــــــر مادر نگو با شور و شادی | بگفتــــــــا پاسخم را خــــــــــوب دادی |
به پــــــا بنمود جشن بـــــا شکوهی | ز دوش خویشتن برداشت کــــــــــوهی |
شـــــــدم وارد به دانشگـــــاه تهران | نمودم سعی و کوشش ها فـــــــــراوان |
گــــــــرفتم مدرکـــی با نمـــرۀ خوب | خریدم بهر آن یک قــــــــــاب مرغوب |
نمودم قاب یعنی مــــــــــــــا فلانیم | مهندس گشته ایــــم و شادمــــــــانیم |
به کـــــــــــار خویشتن مغرور بودم | ز ژرفـــــای حقــــــــــــــایق دور بودم |
چو بگذشت زین قضایا چند مـــاهی | ز دانشگــــــاه بگرفتم گـــــــــــــــواهی |
شدم مشمول و دیدم چاره ای نیست | در این دنیاچومن بیچـــــــاره ای نیست |
شدم سربـــــــاز و گشتم من نظامی | شدم مــــــــــامور بخش انتظـــــــــامی |
شدم افسر ولی تـــــــاجی نه برسر | شدم عـــــــــــــاشق ولی یاری نه دربر |
بمـــــــا بگذشت بیهوده دوسالــــــی | پز عـــــــالی ولی با جیب خـــــــــــالی |
گرفتـــم کارت در پایــــــــان خــدمت | شدم راحـــت از آن زنـــــــــــدان نکبت |
سپس در جستجــــــوی کـــــار بودم | چو خیـــــل دوستـــــان بیکـــــــار بودم |
بهر جـــــــــایی که شد، گشتم روانه | بــــــه شرکت یا محــــل کــــــــــارخانه |
هـــــــــــزاران وعده و پیمان شنیدم | ولـــــــــی از آن همـــــــه خیری ندیدم |
نه مـــــن وابسته بودم بر نهــــــادی | نه شرکت کـــــــــرده بودم در جهـــادی |
نه آقــــــــــــا زاده ای بی ریش بودم | نه فـــــــــــــــردی عـاقبت اندیش بودم |
خلاصه هرچـــه من سگدو زدم بیش | نبردم کــــــــــــــاری آخـر بـــاز از پیش |
در این اوضـــــــاع و احوال پریشان | بدیدم من یکـــی از قــــــوم و خویشان |
که بــود او آشنا با کـــــــــــــار بازار | شگـــــرد اصلیش قاچــــاق سیگــــــار |
به من گفتـــــا چرا بیکـــــــار هستی | چـــــرا چون دیگران سربـــــار هستی |
بیا اینجـــــــــــــا به نزد دوستان باش | نخواهــــــم کـــــــرد اسرار تورا فاش |
بـــداد آن خویش گوشی را به دستم | ز تحصیـــــــلات طرفی مـــــــن نبستم |
بدیدم مــــــایه در بــــــــــــازار باشد | فقط ابلــــــــه به فکــــــــــــر کار باشد |
پشیمــــــان گشته ام از کردۀ خویش | نبرده علــــــم کــــــــار بـــنده را پیش |
ز کـــــــار خویشتن من شرمســـارم | نمــــودم شعـــــــــــر ایـــرج را شعارم |
بگویم بـــــــــــــــا رها با مدٌ و تشدید | "کـه گــُــه خوردم غلط کردم ببخشید" |
ندیــــــــــدم روی خوش در زندگـانی | اگـــــر چـــــه رفته ایــٌــــام جــــوانی |
|